Akwaforta, kwasoryt
Akwaforta, kwasoryt (wł. acquaforte – mocna woda, czyli kwas azotowy) – technika graficzna wklęsła, także odbitka otrzymana tą techniką. Technika akwaforty została wynaleziona na przełomie XV i XVI wieku, a spopularyzowano ją w XVI wieku.
Akwaforta to jedna z bardziej popularnych technik graficznych. Dlatego na rynku łatwo na nią trafić. Kosztuje niedużo, a swoją subtelnością z pewnością zachwyci niejednego. Jej nazwa znaczy tyle co: mocna woda. Tak określano kwas azotowy, którego używa się w procesie tworzenia akwaforty; stąd też innym jej określeniem jest kwasoryt. Akwaforta jest przykładem wklęsłej techniki druku, czyli takiej, w której grafika powstaje dzięki odbiciu na papierze rysunku wykonanego w płycie.
Certyfikat autentyczności
Certyfikat autentyczności – aby walczyć z podróbkami, ludzie wymyślili certyfikaty. Jest to dokument dodany do dzieła sztuki. Jest wiarygodnym dowodem oryginalności dzieła i jego przynależności do autorstwa autora. Inaczej mówiąc, jest to paszport dzieła sztuki.
Druk płaski
Druk płaski – jedna z podstawowych technik druku, obok druku wklęsłego i wypukłego, stosowana w technikach graficznych i poligraficznych. Forma drukowa w druku płaskim charakteryzuje się tym, że jest równa, to znaczy miejsca drukujące i niedrukujące znajdują się na tym samym poziomie. Ogólnie techniki druku płaskiego dzieli się na dwa rodzaje:
metoda bezpośrednia (np. litografia, światłodruk) – forma drukowa styka się bezpośrednio z podłożem drukowym;
metoda pośrednia (np. offset) – obraz drukowy przenoszony jest z formy drukowej na element pośredniczący, a dopiero z niego na podłoże drukowe.
Druk sitowy, sitodruk, serigrafia
Druk sitowy, sitodruk, serigrafia – technika druku, w której formą drukową jest szablon nałożony na drobną siatkę tkaną, metalową lub wykonaną z włókien syntetycznych. Wykonanie odbitki polega na przetłaczaniu farby przez matrycę.
Siatka sitodrukowa to prostokątna rama, zwykle aluminiowa, z napiętą na niej siatką (tradycyjnie z nici jedwabnych lub bawełnianych, współcześnie z nylonu, poliestru lub metalu) z szablonem. W druku grafik najczęściej stosowane siatki zawierają od 100 do 150 włókien na centymetr (oczko siatki ma wtedy średnicę od 40 do 34 mikrometrów).
Ekslibris
Ekslibris – znak własności książki‐ ma już ponad pięciowiekową tradycję. Historia tej formy grafiki użytkowej wiąże się z epokowym wynalazkiem czcionki przez Jana Gutenberga około połowy XV w. i drukiem pierwszych ksiąg –inkunabułów. Ozdabiano je wykwintnymi miniaturami malarskimi i wyszukanymi ozdobnikami oraz oprawiano w bardzo cenne oprawy. Były unikatowe i przedstawiały dużą wartość materialną. Aby uchronić je przed kradzieżą mocowano do ich okładzin ciężkie okucia z zamkami, przytwierdzano je łańcuchami do pulpitów bibliotecznych lub przechowywano w skarbcach.
Gwasz
Farby wodne z domieszką kredy lub bieli cynkowej, ewentualnie ołowianej to gwasz. Jest to jeden z tradycyjnych rodzajów farb upowszechnionych w malarstwie XVII i XVIII wieku. Ze względu na dobre właściwości kryjące i jednocześnie możliwość uzyskania półprzezroczystego efektu poprzez mocne rozcieńczenie, farba oferuje artyście możliwość uzyskiwania niezwykle ciekawych efektów wizualnych. Jeśli interesują Cię tego typu prace, zapraszamy do zapoznania się z ofertą naszej galerii.
Heliograwiura (fotograwiura)
Heliograwiura (fotograwiura) (gr. helio + grawiura) – rodzaj techniki druku wklęsłego, zbliżony do akwatinty, polegający na fotograficznym przenoszeniu obrazu na płytę metalową (najczęściej miedzianą) i wytrawienie za pomocą emulsji światłoczułej w ten sposób, by miejsca najjaśniejsze stworzyły najpłytsze zagłębienia.
Wynaleziona w 1879 przez Karela Klíča.
Inkografia
Inkografia już od ponad dekady zajmuje ważne miejsce w rozległym panteonie grafiki współczesnej, wciąż pozostając innowacyjną i atrakcyjną inwestycją. Kolekcjonerski wymiar inkografii obok jej walorów inwestycyjnych, wnętrzarskich i estetycznych jest nowym otwarciem w przestrzeni designu i na rynku sztuki.
Inkografia to forma grafiki powstała przy zastosowaniu najnowszych rozwiązań z zakresu technologii cyfrowej. Wysoka gramatura papieru wraz z naturalnie pigmentowanym atramentem gwarantuje przepiękne, nasycone barwy oraz idealnie neutralne odcienie szarości. Dzięki zastosowaniu nowoczesnej techniki zachowana jest zarówno odpowiednia trwałość barw jak i ostrość obrazu.
Litografia
Litografia to technika stosunkowo nowa, a przy tym bardzo łatwa i wygodna. Ceniona jest przede wszystkim ze względu na swoje wyjątkowe walory malarskie.
Technika ta zaliczana do druku płaskiego, czyli odbijany rysunek znajduje się na tym samym poziomie co matryca, na której jest wykonany. Rysunek wykonuje się na wapiennym kamieniu litograficznym specjalną kredką lub tuszem. Robi się to podobnie jak na kartce papieru. Później kamień pokrywa się roztworem kwasu azotowego z dodatkiem gumy arabskiej.
Malarstwo akrylowe
Malarstwo akrylowe to wszechstronna technika malarska umożliwiająca malowanie zbliżone do techniki olejnej lub akwarelowej. Tajemnica tkwi w farbie akrylowej. Powstaje ona przez połączenie pigmentu ze spoiwem z żywic syntetycznych i wodą.
Wygodą w ich użytkowaniu jest to, że są wodno-rozpuszczalne. Nie potrzeba specjalnych rozpuszczalników, aby ją rozcieńczyć czy umyć pędzle. Ich zaletą i wadą zarazem jest szybkie wysychanie. Można dzięki temu szybko nałożyć wiele warstw, jednak są pewne ograniczenia, jeśli chodzi o mieszanie farb na płótnie.
Malarstwo akwarelowe
Technika akwarelowa należy do jednej z najbardziej urokliwych, ale też najtrudniejszych. Wymaga od twórcy niezwykłej precyzji, pewności i biegłości technicznej. Jest w pewnym sensie bezlitosna, bo nie daje szans na poprawki czy zatuszowanie błędów – wszystko musi się udać już za pierwszym razem.
Początki
Aby cofnąć się do początków stosowania akwareli, musimy sięgnąć aż do epoki Paleolitu, kiedy mieszanka ochry, węgla drzewnego i innych naturalnych pigmentów służyła do malowania ścian w jaskiniach. Wielka popularność tej techniki wiąże się ze sztuką chińską, gdzie malarstwo akwarelowe rozwijało się od ok. IV w. p.n.e. i zdominowało tę sztukę na kilkanaście wieków.
Malarstwo olejne
Malarstwo olejne – technika malarska, posługująca się farbami olejnymi.
Technika ta polega na pokrywaniu naprężonego i zagruntowanego płótna, gładkiej deski lub innego podobrazia farbami, składającymi się z oleju lnianego (lub rzadziej innych roślinnych olejów schnących, np. konopnych, makowych) i odpowiednich pigmentów.
Sporadycznie stosowany był też wosk, który pełnił funkcję stabilizatora spowalniającego oddzielanie się oleju lnianego od pigmentów. Malarstwo olejne ma bardzo dużą swobodę w doborze i mieszaniu barw, uzyskiwaniu efektu matu lub połysku. Z łatwością tworzą się efekty półprzezroczystości, przenikania barw oraz złożone faktury jak również impasty. Po opanowaniu podstaw warsztatu jest stosunkowo łatwą i wdzięczną techniką. Umożliwia ona wielokrotne retuszowanie przez nakładanie kolejnych warstw farby na obraz.
Obrazy olejne cechuje też duża trwałość.
Malarstwo pastelowe
Pastel (z włoskiego pastello) jest środkiem malarskim i rysunkowym w postaci kolorowego sztyftu, który służy do nanoszenia kolorowych pigmentów na podłoże. Jest również techniką, która łączy walory malarskie i rysunkowe.
Pastele zwykle nakłada się na szorstkie, fakturowane podłoża – nie wnika w nie i utrzymuje się na powierzchni. Obrazy stworzone przy ich pomocy są jednak dość podatne na uszkodzenia mechaniczne, w związku z czym warto zabezpieczyć je odpowiednią fiksatywą, by zapobiec ich rozmazaniu. Obecnie na rynku są już dostępne takie, które nie zmieniają nasycenia kolorów, czyli tego, co w tej technice jest rzeczą najważniejszą.
Malarstwo temperowe
Tempera jest określeniem zarówno farby, ale także specjalnej techniki malarskiej, która znana była niemalże od początku działań twórczych. W czasach nowożytnych udało się doprecyzować formułę terminu tempera, ograniczając do farb, których spoiwem są emulsje ( zawiesiny wodne w oleju lub oleju w wodzie).
Monochromatyzm
Monochromatyzm – operowanie w dziele malarskim tylko jedną barwą w różnych odcieniach w celu uzyskania jednego tonu całego malowidła.
Technika popularna m.in. w Japonii w okresie Muromachi (1333–1560). Monochromatyzm występował w sztuce średniowiecza i renesansu. Popularny był w XVII i XVIII w., zwłaszcza w malarstwie holenderskim.
Proweniencja
Termin „proweniencja” oznacza historię pochodzenia i istnienia danego dzieła, od momentu powstania aż do chwili obecnej. Ma to ogromne znaczenie dla ustanowienia i potwierdzenia autentyczności dzieła. Dobra proweniencja zawsze zwiększa wartość aukcyjną oraz atrakcyjność dzieła sztuki dla potencjalnego inwestora.
Passe-partout
Passe-partout to ramka kartonowa z wycięciem, w której umieszcza się zdjęcie, obraz lub grafikę. Można by zapytać, po co to robić, skoro można wykorzystać zwykłą ramę bądź ramę ze szkłem? Passe-partout doskonale nadaje się jednak do wyeksponowania obrazów typu akwarele, szkice, a także fotografii artystycznej. Ma bowiem funkcje ozdoby, która przykuwa uwagę do prezentowanego dzieła, dodatkowo oprawionego w szkło.
Passe-partout stosowane jest już od XVI wieku i wywodzi się z Francji, gdzie ówcześni artyści jak i ramiarze ręcznie ozdabiali tę otoczkę – tzw. passe-partout – różnymi rysunkami, wzorami oraz złotymi i srebrnymi bordiurami.
Rysunek, szkic
Ze względu na nieduży format oraz często monochromatyczny charakter rysunki pasują praktycznie do każdego wnętrza. Przystępna cena sprawia, że są polecane zwłaszcza początkującym kolekcjonerom.
Rysunki dają możliwość posiadania oryginalnego dzieła sztuki już za kilkadziesiąt złotych, choć rozpiętość ich cen jest oczywiście ogromna. Najtaniej można u nas kupić prace artystów średniego i młodego pokolenia, najdroższe są natomiast szkice uznanych autorów przedwojennych.
Rysunek traktowany jest przez twórcę jako samodzielne dzieło lub stanowi szkic, czy wstęp do pracy nad obrazem na płótnie lub freskiem. Jest wtedy zapisem rodzącej się w głowie artysty wizji, tworzonym pośpiesznie, na gorąco. Tego typu szkice, nieprzeznaczone przez autora dla publiczności, stanowią często najintymniejszą i najszczerszą formę artystycznej wypowiedzi.
Werniks
Werniks – szlachetny lakier stosowany do celów artystycznych (malarskich). W najprostszej postaci jest roztworem naturalnej lub syntetycznej twardej żywicy w olejku lotnym, alkoholu lub innym rozpuszczalniku. W zależności od przeznaczenia i wymagań skład werniksu może być dużo bardziej złożony.
Werniksy w technikach malarskich (zwłaszcza olejnej i temperowej).