Antoni Górnik

Antoni Górnik – ur. 1937 w Dubnie na Wołyniu –
polski malarz.

Po zakończeniu II wojny światowej zamieszkał wraz z rodzicami w Wielkopolsce. Wykształcenie artystyczne otrzymał w Poznaniu w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych, uzyskując dyplom w klasie prof. Jana Cieślińskiego w 1961 roku. Malarstwa uczył się w pracowni prof. Hipolita Polańskiego i prof. Piotra Potworowskiego.

Młody artysta swoim talentem zwrócił szczególną uwagę profesora Polańskiego, który podkreślał jego przyrodzony ciekawy talent kolorystyczny. Wyrazem tego uznania i wyróżnienia było powołanie go przez profesora na swego asystenta.

Po okresie poznańskim artysta przebywał przez kilka lat w Gorzowie Wielkopolskim, a następnie w Zielonej Górze. Najbardziej ożywiona działalność artystyczna A. Górnika przypada jednak na okres krakowski. Przybył do Krakowa w 1980 r. Atmosfera miasta i kontakty z różnymi środowiskami twórczymi Krakowa zaowocowały eksplozją artystycznej działalności Górnika, rozwojem jego talentu i warsztatu artystycznego, podjęciem zróżnicowanej tematyki malarskiej. I to właśnie jest mocną stroną malarstwa A. Górnika. Nie jest on artystą „monotematycznym”, wyspecjalizowanym w jednej dziedzinie. Jego malarstwo cechuje wielka różnorodność i bogactwo podejmowanej tematyki. Tworzy swoje dzieła w różnych technikach, takich jak malarstwo olejne, pastele, akwarele oraz grafika. Projektował także wnętrza.

Twórczość artystyczną Antoniego Górnika należałoby podzielić na kilka wątków artystycznych. W szczególności malarstwo religijne, portret, sceny rodzajowe, pejzaż. Wątki religijne stanowią zasadniczy motyw w twórczości artysty.

Długoletnie powiązania ze środowiskiem wielkopolskim, Poznaniem, Zieloną Górą, Gorzowem czy Koźminem Wlkp., a zwłaszcza ze środowiskiem kościelnym sprawiło, że artysta wykonał i nadal wykonuje wiele obrazów o tematyce religijnej. W wielu kościołach znajdują się jego obrazy ołtarzowe: w kościele św. Stanisława Kostki w Warszawie, w kościołach w Legnicy, Świdnicy, w Seminarium Duchownym w Paradyżu, a także poza granicami kraju w Polskiej Misji Pokojowej w Bagdadzie w Iraku.

Jedną z najciekawszych realizacji artysty było wykonanie w 2012 r. dwóch obrazów w kościele relikwii Jana Pawła II w Centrum Jana Pawła II w Krakowie-Łagiewnikach na „Białych Morzach”.

Obrazy namalowane przez A. Górnika spełniają oczekiwania zamawiających. Obrazy o tematyce religijnej, a zwłaszcza sakralne, budzą uznanie dla artysty.

Drugi bardzo ważny wątek w twórczości A. Górnika stanowi malarstwo portretowe. Należy podkreślić, że Antoni Górnik jest doskonałym portrecistą. W dotychczasowym dorobku ma kilkadziesiąt, a może i kilkaset portretów postaci życia kulturalnego, politycznego, religijnego, a także rodzinnego. Obrazy te powstały w różnych okresach i okolicznościach. Część z nich na zamówienie, a część z potrzeby ducha artystycznego. Do nich zapewne należą autoportrety czy też portrety rodzinne. Znaczące miejsce wśród portretów Górnika znalazł Ojciec Święty Jan Paweł II. Szereg portretów wykonanych przez niego od czasu wyniesienia Jana Pawła na ołtarze znajduje się w licznych świątyniach w Polsce. Portrety te stały się obrazami religijnymi, kultowymi.

Wielkim wyróżnieniem było zamówienie złożone artyście przez księdza kardynała Stanisława Dziwisza na namalowanie portretu papieża Benedykta XVI. Portret został wręczony Ojcu Świętemu jako dar z okazji beatyfikacji Jana Pawła II. Od tej pory znajduje się w prywatnych apartamentach papieża.

Ważny element, istotną część składową dorobku artystycznego A. Górnika, stanowią widoki i pejzaże Krakowa i okolic. Są one wyrazem wejścia artysty, zrozumienia i zespolenia się z atmosferą królewskiego miasta.

W 2010 roku artysta powrócił do tematu kościołów krakowskich, jednakże w porównaniu z poprzednim cyklem w odmiennym aspekcie. Postanowił otworzyć drzwi, wejść do wnętrz kościołów i spojrzeć na ich wyposażenie.

W cyklu obrazów „Cztery pory roku” artysta przenosi nas w atmosferę wsi polskiej. Każdy z tych obrazów przedstawia określone prace na roli związane z poszczególnymi miesiącami przypisanymi do wiosny, lata, jesieni i zimy.

Obraz artystycznego dorobku A. Górnika byłby niepełny, gdyby nie wspomnieć o jego zainteresowaniach martwą naturą, a w szczególności kompozycjami kwiatowymi. Zauważyć można w różnych jego obrazach, np.: stojące na stole z jabłkami róże we flakonie, jak np. ukazane na tle okna, ,,rozsypujące” się maki, z których delikatne listki spadają na ziemię, cudowne kaczeńce w towarzystwie porcelanowej filiżanki i srebrnego dzbanka czy też przylaszczki. Oglądając martwe natury A. Górnika narzuca się nam analogia z malarstwem artystów włoskich, którzy w tajemniczy sposób wprowadzali światło do swych obrazów.

Górnik używa co prawda szerokiej palety kolorystycznej, jednakże bardziej przytłumionej. Wydaje się, że jest to charakterystyczna cecha jego malarstwa. Dobra kompozycja obrazu, malarskość, umiejętność odpowiedniego dobierania kolorów, które, łącząc się, dają poczucie spokojnej harmonii, to także mocne aspekty malarstwa Górnika.

Cechy malarstwa Antoniego Górnika

Jego prace cechują się swoistą oryginalnością, kolorystyką i są zawsze bardzo dobrze skomponowane. Widać to szczególnie w portretach, gdzie właśnie swobodny i poprawny warsztat malarski pozwala artyście skoncentrować się na oddaniu nie tylko podobieństwa, lecz także charakteru i psychiki osoby portretowanej. Stąd też pozwalam sobie na zakończenie wyrazić przekonanie, że twórczość Antoniego Górnika nie ulegnie zapomnieniu, lecz stanowić będzie trwały element dorobku współczesnego malarstwa polskiego.

Antoni Górnik uprawia malarstwo olejne, akwarelę, pastel i rysunek.

Od początku samodzielnej twórczości artystycznej Antoni Górnik bierze udział w wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą. Warto podkreślić, że obrazy Górnika przedstawiające pejzaże krakowskie, a zwłaszcza portret Jana Pawła II w zielonym ornacie, brały udział w wystawach krajowych i zagranicznych, m.in.: w Mediolanie, Florencji, Bolonii, Paryżu, Mexico City i Buenos Aires.

Niektóre z wystaw indywidualnych, nagród i wyróżnień w twórczości autora:

1980 – „Kraków – tradycja i współczesność” – wyróżnienie
1980 – Wałbrzych, Konkurs malarstwa, grafiki i rysunku z okazji Dnia Wałbrzycha – nagroda i wyróżnienie
1985 – Białystok, III Wystawa Sztuki Religijnej – wyróżnienie
1987 – Legnica, Ogólnopolski konkurs plastyczny “Bitwa pod Legnicą” – wyróżnienie
1988 – Książ, Wystawa poplenerowa “Książ 88” – wyróżnienie
1992 – Warszawa, “Plastyka”
2006 – Muzeum Archidiecezjalne w Krakowie “W poszukiwaniu sacrum”
2008 – Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze “Perspektywy – Retrospektywy”
2010 – Udział w Wystawie Papieskiej “Totus Tuus”. Jan Paweł II – portrety, pejzaże Krakowa.

Prace artysty w Galerii Sympatyków Sztuki: